Η Κατερίνα Βρανά, είναι το πιο αστείο- σύγχρονο- κορίτσι… Η πιο δημοφιλής Ελληνίδα stand up comedian του κόσμου έρχεται τώρα στην Κύπρο για μια πρωτότυπη παρουσίαση της στη Λεβέντειο Πινακοθήκη… Κι εμείς βρήκαμε την ευκαιρία να την «ανακρίνουμε»… Παρόλη την περιπέτεια της υγείας της, διατηρεί το χιούμορ της, και απάντησε με τον πιο απολαυστικό τρόπο σε όλες μας τις ερωτήσεις. Κάνε scroll για να την γνωρίσεις καλύτερα.

Με ισχυρό όπλο της το πηγαίο χιούμορ της, μετά από την σοβαρή περιπέτεια που είχε με την υγεία της, η Κατερίνα Βρανά αποδεικνύει πως όντως είναι το πιο αστείο – σύγχρονο- κορίτσι… Κι αν δεν την γνωρίζεις, τώρα μπορείς, αφού θα σου κάνουμε τις πρώτες συστάσεις… Μιλάει αργά, αλλά σταθερά, δεν έχει καλή ισορροπία, δεν μπορεί να γράψει, δεν βλέπει καλά…Παρόλα αυτά, γελάει και το χιούμορ της είναι καυστικό,χωρίς να γίνεται προσβλητικό… Αυτά είναι τα γενικά χαρακτηριστικά της Κατερίνας… Πάμε να δούμε αναλυτικά όλη την αληθινή ιστορία της.

Πρόσφατα γιορτάσαμε την Ανάσταση του Χριστού… Επομένως, είναι μια καλή ευκαιρία να σε συστήσουμε στην Κύπρο, μέσα από τη δική σου ανάσταση, τη «Βρανάσταση»…

Ναι, όντως ήταν η προσωπική μου ανάσταση… Τον Απρίλιο του 2017 βρισκόμουν με ένα γκρουπ 6 κωμικών στη Μαλαισία, στα πλαίσια μιας περιοδείας για stand up comedy. Κάποια στιγμή, ένιωσα πάρα πολύ άσχημα και νόμιζα ότι είχα πάθει τροφική δηλητηρίαση. Ωστόσο, όταν οι συνάδελφοί μου με πήγαν στο νοσοκομείο έμαθα τα κακά μαντάτα… Ήμουν πάρα πολύ σοβαρά άρρωστη… Πιο σοβαρά πεθαίνεις… (Γέλια). Είχα πάθει διάτρηση εντέρου, και ήμουν στα πρόθυρα να πεθάνω… Εκεί έμαθα επίσης, ότι είχα αυτοάνοσο στα έντερα, κάτι που αγνοούσα… Έπαθα σηψαιμία, σηψαιμικό σοκ και για να με σώσουν με έβαλαν σε τεχνητό κώμα… Έτσι έμεινα για δύο περίπου εβδομάδες… Ήταν όλα τόσο σουρεάλ… Όμως, όταν ξύπνησα, ήμουν παράλυτη από το λαιμό και κάτω, και άρχισε να δημιουργείται μια αλυσίδα προβλημάτων… Ανέπτυξα ελαφρά θρομβοφιλία, έπαθα θρομβοπάθεια, μυοπάθεια, και όλα σε πάθεια… Είχα γάγραινα στα χέρια και στα πόδια, τα πνευμόνια μου ήταν γεμάτα υγρά… Ένας από τους θρόμβους έσκασε στην περικεφαλίδα, εκεί όπου βρίσκεται το κέντρο ισορροπίας και συντονισμού… Γι’ αυτό δεν μπορώ να περπατήσω καλά, οι κινήσεις των χεριών μου δεν είναι σωστές, δεν μπορώ να χτυπήσω παλαμάκια, δεν μπορώ να γράψω, δεν μπορώ να μιλήσω σωστά… Μπορώ όμως, να γελάω! Ένας άλλος θρόμβος έσκασε στο οπτικό νεύρο, και με τύφλωσε… Τώρα μετά από εφτά χρόνια άρχισα να βλέπω λίγο, αλλά έχω πολύ περιορισμένο οπτικό πεδίο…Για πόσο καιρό νοσηλεύτηκες στη Μαλαισία; 

Δεν ήταν μόνον στη Μαλαισία… Εκεί, ήμουν στο νοσοκομείο για 2 μήνες και κάτι, αλλά και όταν επέστρεψα στην Αθήνα, νοσηλεύτηκα για ακόμη 3 μήνες… Δεν ξεμπέρδεψα όμως… Μέχρι σήμερα, έχω επαφή με γιατρούς και θεραπευτές, και το παλεύω για να βελτιωθεί η κατάστασή μου… Αλλά αν σκεφτείς όλα αυτά που πέρασα, φτηνά τη γλύτωσα! (Γέλια)!

Πέντε μήνες ταλαιπωρίας, αλλά δεν τα έβαλες κάτω…

Όχι, όσο ήμουν στα νοσοκομεία όλα ήταν πολύ ξεκούραστα! Ήμουν ξαπλωμένη, μου έφερναν φαγητό, δεν με άφηναν να κάνω τίποτα, μου έφερναν δωράκια… (Γέλια). Η ταλαιπωρία άρχισε από τη στιγμή που πήρα εξιτήριο! Εκεί άρχισε η πραγματικότητα της ζωής… Έπρεπε – και συνεχίζω- να κάνω θεραπείες, φυσικοθεραπεία, λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, όλα τα εις θεραπεία δηλαδή- εκτός από ηλιοθεραπεία- που με βοήθησαν να επανέλθω σε ένα βαθμό! Για να φανταστείς, τον Σεπτέμβριο του 2017 βγήκα από το νοσοκομείο, ανέβηκα στη σκηνή τον Ιούνιο του 2018 και έκανα την πρώτη μου παράσταση τον Φεβρουάριο του 2019, με την παράσταση «Staying Alive: Σχεδόν πέθανα» με θέμα την περιπέτεια της υγείας μου.

Πώς κατάφερες να ξεπεράσεις όλη αυτή την περιπέτεια, έστω και σε ένα βαθμό;

Καταρχήν είχα φοβερούς γιατρούς και φοβερή συμπαράσταση από την οικογένεια μου, τους φίλους και τους συγγενείς… Η οικογένεια μου έχει πάρα πολύ χιούμορ, και ότι και να μας συμβαίνει το αντιμετωπίζουμε πάντα με πολύ γέλιο! Οι συνάδελφοι μου επίσης, με στήριξαν κι έτσι άρχισα να δουλεύω ξανά… Δεν ξεχνώ όμως και το κοινό μου… Γιατί όλοι όσοι με παρακολουθούσαν και έμαθαν τα νέα μου, μου έστελναν μηνύματα που συνέβαλαν πάρα πολύ στο να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και να θέλω να επανέλθω στη σκηνή… Ουσιαστικά, μέσα σ’ όλη αυτή την ατυχία μου φάνηκα πολύ τυχερή…

One woman show με την Κατερίνα Βρανά

Κατερίνα μου, πες μου ήθελες να γίνεις κωμικός από τα γεννοφάσκια σου; Και τί σπούδασες, και πως κατάφερες να διαδόσεις το χιούμορ σου σ’ όλο τον κόσμο;

Κοίτα να δεις… Ναι, από μικρή ήθελα να γίνω ηθοποιός… Έτσι, όταν ήρθε η ώρα, πήγα στο Λονδίνο, όπου σπούδασα υποκριτική. Και όταν τελείωσα, δεν επέστρεψα στην Ελλάδα. Άρχισα να πηγαίνω στις audition για να πάρω κανένα ρολάκο…

Και πως και ασχολήθηκες με το stand up comedy, που ουσιαστικά είναι ένας αντροκρατούμενος χώρος;   

Για να είμαι σε εγρήγορση, και να λυθεί και η γλώσσα μου στα αγγλικά, έκανα comedy improvisation- αυτοσχεδίαζα δηλαδή! Για να είμαι ετοιμόλογη και έτοιμη για όλα! Κάπως έτσι μπήκα στον κόσμο της κωμωδίας και παρέα με δύο φίλες μου αρχίσαμε να γράφουμε κωμικά σκετς. Σταδιακά πέρασα στο stand up comedy… Που και που έπαιρνα μικρούς ρόλους, κυρίως σε τηλεοπτικές εκπομπές, και μάλιστα, κάπου στο background!Και σιγά σιγά καθιερώθηκα.Στην πορεία σου όμως, αναδείχθηκες και το πιο αστείο κορίτσι του κόσμου… Πώς προέκυψε αυτός ο τίτλος;

Ήταν το 2016, όταν συμμετείχα σ’ έναν διαγωνισμό του Laugh Factory, που λεγόταν «Το πιο αστείο άτομο στον κόσμο». Η αλήθεια είναι ότι ήμουν η μόνη κοπέλα στον τελικό. Στο φινάλε, αν και κατατάγηκα 3^η, αλλά επειδή ήμουν η μόνη γυναίκα, ανακηρύχθηκα η αστεία γυναίκα στον κόσμο.Μετά από όσα βίωσες, μπορείς να συνεχίσεις να είσαι αστεία;

Ναι ΜΠΟΡΩ! Η περιπέτεια της υγείας μου δεν στάθηκε εμπόδιο, ούτε κατάφερε να μου αφαιρέσει το κέφι… Κι αυτό, γιατί βοήθησαν πολύ οι καταστάσεις… Πρώτα απ’ όλα, από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο νοσοκομείο, με ανέλαβε ένας Μαλαισιανός γιατρός που μιλούσε Ελληνικά… Ναι, στη Μαλαισία βρήκα γιατρό με τον οποίο επικοινωνούσαμε στη γλώσσα μου! Που να το φανταστεί κανείς; Βλέπεις, αυτός ο γιατρός, όταν τέλειωσε τις σπουδές του στην Αγγλία, έκανε την πρακτική του για έξι μήνες στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο στο Ρέθυμνο στην Κρήτη… Αυτή η σύμπτωση δεν βγάζει γέλιο; Άκου και αυτό! Η πόλη στην οποία αρρώστησα στην Μαλαισία, λεγόταν Malacca… (Γέλια!) Πως ήταν δυνατόν να μην το εκλάβω ως αστείο; Βεβαίως και υπήρξαν στιγμές που ήταν πολύ δύσκολες, αλλά το να είσαι άρρωστη στην πόλη Malacca ήταν από μόνο του ένα «δώρο» για μένα! Όπως σου είπα, όσο ήμουν στο νοσοκομείο είχα ανά πάσα στιγμή όλη τη φροντίδα πάνω μου! Ένιωθα ασφάλεια, και καθησυχασμό… Γιατί πήγα να πεθάνω 2-3 φορές, και με προλάβανε! Όταν όμως, επέστρεψα στην πραγματικότητα της καθημερινότητας, τότε άρχισα να εκνευρίζομαι..Γύρισα στο σπίτι μου στην Αθήνα και έπρεπε να τα κάνω τα πάντα μόνη μου…Και επειδή δεν μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ, αφού το σώμα μου δεν δουλεύει σωστά, η όραση μου είναι μειωμένη, μετά από χρόνια που ζούσα ανεξάρτητη σε μια άλλη χώρα, έπρεπε να επιστρέψω στο πατρικό μου και να ζήσω με την μητέρα μου… Και αυτό μπορείς να φανταστείς πόσο δύσκολο είναι… Είμαι μια ανάπηρη στο παιδικό μου δωμάτιο (Γέλια). Έστω κι αν έχουν περάσει ήδη 7 χρόνια ακόμα τσακωνόμαστε! Να φανταστείς η μαμά μου, κλασική Ελληνίδα μάνα, μου λέει πότε να πλύνω τα δόντια μου, να πάρω ζακέτα όταν βγαίνω έξω, μου κάνει παρατηρήσεις ότι μιλώ πολύ ώρα στο τηλέφωνο, ότι αργώ να επιστρέψω στο σπίτι…Εκείνοι που θεωρούσες φίλους σου- μετά την περιπέτειά σου- σου γύρισαν την πλάτη; Και το ρωτώ γιατί κάποτε, οι φίλοι στα δύσκολα εξαφανίζονται…

Όχι… Η δική μου περίπτωση ήταν τόσο απότομη και σοκαριστική, που στην αρχή μπορεί να απομακρύνθηκαν κάποιοι από κοντά μου, αλλά μετά από 7 χρόνια είναι πάντα δίπλα μου. Έχουν δημιουργήσει οικογένειες, παιδιά, αλλά όταν τους χρειάζομαι είναι κοντά μου. Δυστυχώς, πάρα πολλοί φίλοι μου είναι στο εξωτερικό… Αλλά νάναι καλά το skype, το what’s app και επικοινωνούμε τακτικά! Το γεγονός ότι έχω μεγάλο κύκλο φίλων, μ’ έχει σώσει! Έτσι, αντλώ δύναμη και βοήθεια οποιαδήποτε στιγμή τους χρειαστώ.Τελικά η περιπέτεια σου έβαλε φραγμούς στα όσα θα ήθελες να παρουσιάσεις ως κωμικός;

Όχι, δεν έχω φραγμούς στη δουλειά μου. Και ευτυχώς, πάω πολύ καλά… Και το ότι είμαι καθιστή, δεν με περιορίζει, αφού έχω την ικανότητα να κάνω τον κόσμο να γελά… Και το stand up comedy, που ως ορολογία υπονοεί ότι πρέπει να είσαι όρθιος, υπάρχουν πολλοί stand up comedians που το κάνουν καθιστοί! Ε, εγώ το κάνω πάνω στο αμαξίδιο… Και το πιο ωραίο; Έμαθα, ότι στην Κύπρο το λέτε τροχοκάθισμα! Πιο σωστή η κυπριακή διάλεκτος! Εγώ όταν άκουσα τη λέξη αμαξίδιο, ο νους μου ταξίδεψε στην άμαξα του Μπεν Χουρ! (Γέλια). Οι φραγμοί που μου έβαλε η περιπέτειά μου, είναι ότι δεν μπορώ να ταξιδέψω τόσο εύκολα, όσο παλιά… Και ναι χρειάζομαι βοήθεια –ειδικά στο εξωτερικό- επειδή δεν βλέπω καλά, ούτε έχω καλή ισορροπία, δεν λειτουργούν καλά τα χέρια μου… Έχω δύο κοπέλες που με βοηθάνε, νάναι καλά! Η μια έρχεται το πρωί και η άλλη το βράδυ… Μάλιστα, η μια, είναι η νοσηλεύτρια που με περιέθαλπε όταν ήμουν στο νοσοκομείο και είναι μαζί μου από τότε που πήρα εξιτήριο… Και τώρα είναι μαζί μου και στα ταξίδια μου και στις παραστάσεις μου…

Δυσκολία επίσης, μου προκαλεί η μετακίνηση μου στους δρόμους… Βλέπεις, στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία πρόνοια για τους αναπήρους… Παντού υπάρχουν σκάλες και όχι ράμπες… Στα πεζοδρόμια που συνήθως είναι πολύ στενά, είτε δεν χωράει το αμαξίδιο, είτε είναι κατειλημμένα από αυτοκίνητα, είτε δεν υπάρχει πουθενά ράμπα για να κινούμαι ελεύθερα. Το θέμα της κοινωνικοποίησης επίσης, με δυσκολεύει. Γιατί όταν πάω σε επίσημα events και όλοι είναι όρθιοι, εγώ τους χαιρετώ και το οπτικό μου πεδίο φθάνει μέχρι τη μέση τους! (Γέλια)!

Βάζεις όρια στον λόγο σου όταν είσαι πάνω στη σκηνή; Είναι ο σχολιασμός σου πάντα politically correct; Υπάρχει πολιτική ορθότητα στο λόγο σου;

Κοίτα, επειδή μια παράσταση 1 ½ ώρας δεν βγάζει τόσο γέλιο μόνον με αυθόρμητους αυτοσχεδιασμούς, αλλά μέσα από κείμενα που γράφω, ναι, έχω κάποια όρια. Ωστόσο, υπάρχουν και οι αυθόρμητες ατάκες… Εγώ δεν βάζω όρια στον εαυτό μου, κι όταν το κοινό είναι δεκτικό, μιλάω άνετα, σαν να μιλάω στους κολλητούς μου. Προσπαθώ όμως, ο λόγος μου να μην είναι προσβλητικός για κανέναν… Και ειδικά για ομάδες ανθρώπων, που επειδή βιώνουν τα δικά τους προβλήματα, δεν χρειάζεται να τους κοροϊδεύουμε εμείς! Δεν μ’ αρέσει να κάνω αστεία κατά των άστεγων, ή των μεταναστών… Προσέχω ο λόγος μου να μην είναι αχρείαστα προσβλητικός… Αν μ’ ακούσεις να προσβάλω κάποιον, είναι επιτηδευμένο, το έχω σκεφθεί και αυτό ήθελα να κάνω…

Κάνεις παραστάσεις σε όλο τον κόσμο; Ποιο κοινό θεωρείς ότι ανταποκρίνεται περισσότερο στο χιούμορ σου;

Συνήθως, είναι οι άνθρωποι που δεν είναι από τη χώρα στην οποία παίζω… Οπότε, οι ξένοι ανά τον κόσμο ανταποκρίνονται καλύτερα στο χιούμορ μου! Στο Λονδίνο το καλύτερο κοινό ήταν οι μη Άγγλοι, στη Σουηδία οι μη Σουηδοί… Πάντως, το καλύτερο κοινό το συνάντησα στην Αυστραλία, με τους Έλληνες της Αυστραλίας, που πιάνουν το χιούμορ μου και στα Ελληνικά και στα Αγγλικά και δεν το παρεξηγούν…Το ίδιο ισχύει και για την Κύπρο, όπου «πετάω» αγγλικές φράσεις χωρίς να ενοχλείται κανείς…

Στη Λευκωσία, την ερχόμενη Τετάρτη 15 Μαΐου, στη Λεβέντειο Πινακοθήκη, στα πλαίσια των Διαλέξεων της Τετάρτης, θα κάνεις μια παρουσίαση με τίτλο «Fitting In» σχετικά με την πρόσβαση στην τέχνη… Πώς προσεγγίζεις το θέμα;

Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, και το εξετάζω τόσο από την κυριολεκτική του έννοια – την πολιτισμική πλευρά δηλαδή- όσο και από την πλευρά της αναπηρίας… Τελικά, ποιος έχει πρόσβαση στην Τέχνη, τόσο στην εκπαίδευση, όσο και στο γεγονός ότι κάποτε η Τέχνη καταλήγει να είναι ταξικό θέμα… Δυστυχώς, στα Δημόσια σχολεία, το μάθημα της Τέχνης δεν θεωρείται απαραίτητο. Εγώ για να καταλάβεις, πήγα σε ιδιωτικό σχολείο, όπου μπορούσα να κάνω θεατρικές παραστάσεις, να συμμετέχω σε χορωδίες, να κάνω χορό… Διαφορετικά δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ με όσα αγαπώ…

Η «Ντερμπεντέρισσα», είναι μια sold out παράστασή σου, που την ανεβάζεις στην Ελλάδα για 2η χρονιά. Πότε θα μας την παρουσιάσεις και στην Κύπρο;

Προς το παρόν όχι, υπολογίζω όμως, το χειμώνα να την ανεβάσουμε και εδώ… Τώρα, στο 1^ο Cyprus Comedy Festival (στις 16 και 17 Μαΐου), όπου θα συμμετέχω, θα  παρουσιάσω το «Best of», που θα κάνει και ευρωπαϊκή περιοδεία.

Εμείς, θα σου ευχηθούμε Καλή επιτυχία…

Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας, αλλά και για την όμορφη κουβέντα που είχαμε.

Φωτογραφίες: Θοδωρής Βρανάς

Μάθε περισσότερα για την παρουσίαση της στη Λεβέντειο Πινακοθήκη 

«Fitting In», με την Κατερίνα Βρανά