«Βρίσκομαι 2903 χιλιόμετρα μακριά απ’ το σπίτι και σκέφτομαι την απόφασή μου να μην επιβιβαστώ στην τελευταία πτήση της Ryanair προς Λάρνακα την περασμένη Δευτέρα... Η απόφασή μου να μείνω πίσω, ανάμεσα στις εξελίξεις του ιού COVID-19 στην Ευρώπη, ήταν πολύ συνειδητή. Βρίσκομαι στο Βέλγιο, όπου επισκεπτόμουν την οικογένεια και τους συγγενείς μου τις τελευταίες δέκα ημέρες… Και τα πάντα είχαν ήδη περιοριστεί για σχεδόν μια εβδομάδα… Η κοινωνική αποστασιοποίηση ήταν ήδη σε ισχύ σε μεγάλο βαθμό. Οποιαδήποτε μορφή ταξιδιού είχε αποθαρρυνθεί σε όλα τα σύνορα. Τα καταστήματα είχαν κλείσει, εκτός από τα φαρμακεία και τις υπεραγορές. Τα μετρητά απαγορεύτηκαν. Μόνο ένα άτομο επιτρεπόταν να βρίσκεται σε κάθε αυτοκίνητο. Ομάδες δύο ατόμων είχαν αποκλειστικά τη δυνατότητα να βγουν σε εξωτερικούς χώρους. Η Κύπρος ακολούθησε το παράδειγμα περίπου μια εβδομάδα αργότερα», αναφέρει η Melissa.
«Τότε, κάλεσα την Κυπριακή Πρεσβεία στο Βέλγιο για να με συμβουλεύσουν τι να κάνω. «Υπάρχει μια πτήση από την Ολλανδία αύριο το πρωί», μου είπε ο κύριος στην άλλη άκρη της γραμμής, και τον ένιωθα ότι ήταν πιεσμένος να απαντήσει και σε πολλά άλλα τηλεφωνήματα. Βέβαια, ήταν καθησυχαστικός… Μου είπε ότι υπήρχε ένα μέσο για να επιστρέψω στο σπίτι μου εάν ήθελα, αλλά ότι η διαδικασία δεν ήταν και η πιο ιδανική. Δεν υπήρχε πλέον απευθείας πτήση από το Βέλγιο για την Κύπρο. Με πληροφόρησε ότι θα έπρεπε να ταξιδέψω με διάφορα μέσα από τις ήδη σπάνιες δημόσιες συγκοινωνίες προς το αεροδρόμιο Schiphol… Να επιβιβαστώ σε ένα αεροπλάνο σε μια περίοδο που ο κορωνοϊός είχε αρχίσει να εξαπλώνεται παντού… Και να καταλήξω σε 14ημερη καραντίνα κάπου στα βουνά της Κύπρου. Αδιαμφισβήτητα, οραματιζόμουν πως θα ήταν αυτό και είχα δίκαιο. Ήταν απίθανο η κυπριακή κυβέρνηση να ήταν έτοιμη για την εισροή τόσων ανθρώπων που επιστρέφουν στην πατρίδα τους σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα… Και ήμουν αβέβαιη για τις συνθήκες καραντίνας κατά τις πρώτες μέρες της λειτουργίας της», μου εξηγεί η Melissa.
«Τηλεφώνησα στο σπίτι. Το πιο πιεστικό ζήτημα που με απασχολούσε ήταν ότι η 12χρονη κόρη μου και η μητέρα μου, η οποία μόλις έχει διαγνωσθεί με εμφύσημα, και βρίσκονται στην Κύπρο. Τους εξήγησα την απόφασή μου. Αγκάλιασαν την απόφασή μου και με προέτρεψαν να προσέχω… Αλλά η απόφασή μου αποκαλύπτεται σιγά-σιγά, διότι οι περιστάσεις γύρω από αυτήν είναι ασαφείς. Σχεδόν δύο εβδομάδες στον περιορισμό μου και η κόρη μου έχει σταματήσει να ρωτάει πότε θα επιστρέψω σπίτι. Είναι ασφαλές να πούμε ότι, εδώ, έχουμε δημιουργήσει ένα είδος ρουτίνας…», αναφέρει η Melissa.
«Σε ένα σπίτι στα προάστια των Βρυξελλών, ανάμεσα στο δάσος Sonian, βρισκόμαστε επτά άτομα. Πάμε βόλτες δύο- δύο, παίζουμε χαρτιά, μαγειρεύουμε, καθόμαστε στον κήπο, συζητάμε, διαβάζουμε, δουλεύουμε. Κάθε βράδυ, στις 8μ.μ., βγαίνουμε έξω και χειροκροτάμε σαν μια ένδειξη αλληλεγγύης για όλες τις ιατρικές ομάδες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή… Κι αυτή είναι μια χειρονομία που τέθηκε σε εφαρμογή στις Βρυξέλλες από την αρχή. Είναι ένα λεπτό μέσα στην μέρα μου κατά τη διάρκεια του οποίου σκέφτομαι όλους αυτούς τους ανθρώπους που μάχονται για τη ζωή και πόσο ευγνώμων είμαι ότι εκτός του ότι αποκόπηκα από το σπίτι μου, την οικογένεια και τους φίλους μου, οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι είναι καλά. Είναι ένα λεπτό μέσα στην ημέρα μου, όπου αντιλαμβάνομαι πόσο άλλαξε η ζωή μου σε μόλις τρεις εβδομάδες. Με πολλούς τρόπους, με εκπλήσσει πόσο εύκολα μπορούμε να προσαρμοστούμε σε νέες καταστάσεις», εξηγεί.
«Ωστόσο, αναπόφευκτα, στο πίσω μέρος του μυαλού μου είναι το κοριτσάκι μου, που ξαφνικά συνηθίζει στην ιδέα ότι μια αόρατη απειλή βρίσκεται έξω από την πόρτα μας. Όπως πολλοί άλλοι, έρχεται αντιμέτωπη με το νέο σύστημα εκπαίδευσης στο σπίτι και την κοινωνικοποίηση μέσω οθονών και μικροφώνων. Από μακρυά είναι δύσκολο να μάθω ποιες ερωτήσεις μπορεί να περνούν από το μυαλουδάκι της, και εάν υπάρχουν. Οι συνομιλίες μας περιστρέφονται γύρω από το πώς αισθανόμαστε, πώς παν οι εργασίες της και το σχολείο, αλλά αισθάνομαι ότι δεν έχω καμία συγκεκριμένη κατανόηση για το πώς τα διαχειρίζεται όλα αυτά. Μερικές φορές της τηλεφωνώ κατά λάθος κατά τη διάρκεια του μαθήματος της, γιατί δεν έχω συνηθίσει ακόμα το πρόγραμμά της…. Άλλες στιγμές τραγουδάμε μαζί καθώς την παρακολουθώ να παίζει το ukulele (γιουκαλίλι –μικρή κιθάρα) της. Αυτό που πραγματικά θέλω όμως είναι να την αγκαλιάσω, να γελάσω μαζί της, να περπατήσω δίπλα της και να την ακούσω. Όταν είναι έτοιμη και όχι στον περιορισμένο χώρο μιας Skype συνάντησης», αναφέρει η Melissa..
«Της λέω για το πώς περνάω τις μέρες μου… Ότι πήγα να δώσω αίμα, ενδεχομένως σε αναζήτηση να πολεμήσω την ενοχή μου που δεν μπορώ να είμαι κοντά της και σε εκείνους που αγαπώ. Αλλά όπως της εξήγησα, όλοι έχουμε να διαδραματίσουμε ένα ρόλο… Η αλληλεγγύη εκτείνεται πολύ περισσότερο από το άμεσο περιβάλλον μας. Την ενημερώνω ότι το Μουσείο Παραμυθιού στη Λευκωσία κάνει καθημερινά αναγνώσεις παιδικών βιβλίων και ότι η δημοσιογράφος Λένα Τσουκαλά από τη MadameLeFo θα διαβάσει ένα παιδικό βιβλίο που έγραψα. Τη ρωτώ αν θέλει να την ακούσει «μαζί» μου. Βλέπω το προφίλ της στο Facebook να παρακολουθεί το ζωντανό βίντεο. Τις στέλνω κόκκινες καρδούλες, ροζ καρδούλες και διαδραστικές emoji καρδούλες. Τις στέλνω ένα σύνδεσμο από το βιβλιοπωλείο Σολώνειο, το οποίο ανακοίνωσε ότι παραδίδουν βιβλία κατ’ οίκον. Μου λέει ότι τηλεφώνησε στη μαμά μου για να την ευχαριστήσει για το ταπεράκι γεμάτο με σπιτικά φαγητά που άφησε στο κατώφλι της. Την ρωτώ αν δίνει φαγητό και αν βλέπει τη γάτα μας. Αν την αγκαλιάζει αρκετά και για μένα. Οτιδήποτε γνωστό με συγκινεί ως στα βάθη της ψυχής μου. Μου λείπει τόσο πολύ το σπίτι και η ρουτίνα μου»…
«Καθώς περπατάω στους δρόμους του Hoeilaart για να ξεχαστώ και να γλιτώσω λιγάκι απ’ την αγωνία μου, υπολογίζω τον αριθμό των λευκών ρούχων που κρέμονται έξω από τα παράθυρα των σπιτιών. Ένα άλλο κίνημα που φιλοδοξεί να αποτίνει φόρο τιμής σε ανθρώπους που εξακολουθούν να εργάζονται έξω από το σπίτι κάθε πρωί: Οι γιατροί, οι δάσκαλοι, οι εργαζόμενοι στα ταμεία και στις υπεραγορές, οι ταφικοί εργάτες, οι αρτοποιοί και οι κρεοπώλες … Σκέφτομαι επίσης την τελευταία δημόσια ομιλία του προέδρου Νίκου Αναστασιάδη. Καθώς είμαι μακριά βρήκα τη στάση του να είναι θυμωμένη και απειλητική. Έδωσε τελεσίγραφο για μη συμμόρφωση καθώς ακύρωσε έναν από τους πιο αγαπημένους εορτασμούς του νησιού, το Πάσχα. Και διερωτώμαι αν αυτός είναι ο πιο κατάλληλος τόνος για να παν τα πράγματα καλυτέρα. Γιατί θεωρώ ότι η κατανόηση και η συμπόνια είναι το μόνο τελεσίγραφο που μπορώ να αγκαλιάσω. Όχι απειλές και φόβος. Η ζωή, όπως την ξέρουμε, αλλάζει. Ο κάθε ένας από εμάς θα πρέπει σύντομα να προσαρμοστεί σε μια νέα πραγματικότητα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να τείνουμε στην ευρύτερη εικόνα μέσω των δικών μας ατομικών πράξεων. Προς το παρόν, επιλέγουμε να μείνουμε σπίτι. Όσο για το μέλλον; Ελπίζω ότι θα μπορέσω να επιστρέψω σπίτι μου το συντομότερο δυνατό και ότι όλοι θα βγούμε από αυτό λίγο πιο σοφοί»…
Ευχαριστούμε Melissa Hekkers που μας εμπιστεύθηκες την προσωπική σου εμπειρία. Σου ευχόμαστε να επιστρέψεις στην πατρίδα το συντομότερο και υγιής.
Το κείμενο της Melissa Hekkers δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Cyprus Mail σήμερα, και μπορείτε να το διαβάσετε και στα αγγλικά κάνοντας κλικ στο link που ακολουθεί https://bit.ly/2Uryy1C
Melissa Hekkers, ο δημιουργικός νους των κυπριακών Mandalas
Tags: Corona Virus, COVID-19, Melissa Hekkers, personal experience, κοινωνική αποστασιοποίηση
Αναρωτιέστε τι σχέση μπορεί να έχει ο καλύτερος εκπρόσωπος του…
O Peter Lindbergh, ο θρυλικός γερμανός φωτογράφος, δεν υπάρχει πια……
Όχι δεν μας είπε το… φλιτζάνι, αλλά μέσα από το…
