Όταν πριν μερικούς μήνες συναντηθήκαμε στον επίγειο παράδεισό του, στο σπίτι του στην καρδιά της παλιάς Λευκωσίας, τα έργα του βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα, στο πρώτο στάδιο της γέννεσής τους. Βέβαια, ο ίδιος έλεγε πως τα δούλευε εδώ και χρόνια, και μού τα περιέγραφε σαν να τα είχε ήδη ολοκληρώσει… Τώρα, που βρισκόμαστε ένα βήμα πριν τα εγκαίνια της έκθεσής τους, σάς αναφέρουμε πως η νέα εικαστική πρόταση του καταξιωμένου καλλιτέχνη για τη ζωή και το θάνατο, το φως και το σκοτάδι, θα παρουσιάζεται από αύριο στην έκθεση με τίτλο -273°C. Και για να σας εντάξουμε στο θέμα του απόλυτου μηδέν, σάς παρουσιάζουμε όσα είδαμε στην αρχή της δημιουργίας και πριν την ολοκλήρωση των έργων του, αλλά και όσα έγραψαν τρείς φίλες του εικαστικοί για το έργο και την έμπνευση του Σταύρου Αντωνόπουλου.
Για τη νέα εικαστική πρόταση του Σταύρου Αντωνόπουλου έγραψαν τρείς φίλες του εικαστικοί, η Λία Βογιατζή, η Μελίνα Κούτα και η Μελίνα Σουκιούρογλου.
Μεταξύ άλλων η εικαστικός Λία Βογιατζή περιγράφει τα ακόλουθα: «Ο Σταύρος μιλάει για θάνατο για να μπορέσει να βρει την δύναμη να τον αμφισβητήσει και να μας κάνει να σκεφτούμε ότι υπάρχει η ζωή. Μιλά για φτερά την ώρα που εσύ μπορεί να σφαδάζεις ακόμα από τους πόνους της βίαιης σου πρόσκρουσής με την πραγματικότητα, όχι για να σε ειρωνευτεί παρά για να σου θυμίσει ότι αν έπεσες, τώρα πρέπει να ξανά-σηκωθείς.Όταν δείχνει το μαύρο κοράκι του θανάτου, είναι επειδή η ζωή και η δημιουργία πάλλεται μέσα του τόσο έντονα, που φεύγεις από τον χώρο του γεμάτος ενέργεια, όπως όταν φεύγεις μετά από μια άρτια θεατρική παράσταση. Όταν σου μιλάει για αμετάκλητο τέλος, είναι γιατί οι στήλες των προτομών του προαναγγέλλουν ήδη την αθανασία του καλλιτέχνη στο επέκεινα. Σου μιλάει την αρμονία με αριθμούς γιατί ξέρει, όπως ξέρει κάθε μύστης, ότι πίσω από κάθε ωραίο τραγούδι κρύβεται μια κακοφορμισμένη πληγή και ένα σκουριασμένο απ’ το αίμα μαχαίρι. Αυτή η δουλειά του Σταύρου ίσως να είναι η αρχή της πιο ώριμης και δημιουργικής φάσης της πορείας του ως σημαντικού καλλιτέχνη που δίνει την συνεχή και έντονη παρουσία του στα εικαστικά και στο θέατρο εδώ και τρεις δεκαετίες.
Η εικαστικός Μελίνα Κούτα γράφει πως «περπατώντας στο τοπίο του Σταύρου Αντωνόπουλου, περνάς ανάμεσα σε πύλες που ούτε σε καλωσορίζουν, ούτε σε σταματούν αλλά απλά σε προειδοποιούν ότι περνώντας γίνεσαι συνένοχος του κόσμου του. Περπατάς ανάμεσα σε ψηλές κολόνες, δοξαστικές, αλλά που εσωκλείουν ένα μαρτύριο, που αυτοαναλώνονται και λιώνουν μέσα στην ύπαρξη τους. Ο δρόμος σε φέρνει μπροστά σε κεφάλια, κομμάτια σώματος και βλέμματα που συνειδητοποιείς ότι δεν είναι ζωντανά (ποτέ δεν ήταν) αλλά άψυχα, παγωμένα στο χρόνο, αυτοτιμωρούμενα. Εγκλωβισμένα μέσα σε γυάλες, κάτω από πέτρες βιώνουν μια στάση καταπίεσης της προσωπικής τους ελευθερίας και ενώ υποφώσκει μια έκσταση, παραμένει ανεκδήλωτη μπροστά στην καταναγκαστική απουσία της δυνατότητας του ερωτισμού… Προχωρώντας σκέφτεσαι πως ίσως οι κολόνες που συνάντησες στην αρχή να ήταν τελικά επιτύμβιες στήλες, πως το μονοπάτι σε ξεγέλασε και γυρνάς σε κύκλους που κατεβαίνουν πιο βαθιά, πως η ενσυνείδητη αφέλεια του τοπίου ήταν απλά ένα πρόσχημα και η αισθητική αντίδοτο της καταπίεσης. Σκέφτεσαι. Σ’ αγαπώ? Σε μισώ? Όταν στο τέλος φεύγεις και αφήνεις πίσω σου το τοπίο αυτό, συλλογίζεσαι ότι δεν έχεις φύγει ποτέ. Γιατί μέσα σου έχεις αγγίξει το απόλυτο μηδέν. -273 βαθμούς κελσίου.
Η εικαστικός Μελίνα Σουκιούρογλου στο δικό της κείμενο για τα νέα έργα του σημειώνει ότι ο Σταύρος Αντωνόπουλος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας καλλιτέχνης με φορτισμένη κρίση και αναπτυγμένη ευαισθησία που δεν κρύβει ποτέ την αληθινή εικόνα του εαυτού του. «Με σεβασμό για το αντικείμενο και με γλυπτική προσέγγιση είναι μοναδικός ο τρόπος που ο Σταύρος Αντωνόπουλος με ενστικτώδη προσέγγιση μεταφέρει τον θεατή μέσα από το έργο του σε ένα θεατρικό ταξίδι. Μοναδικός είναι και ο τρόπος που ερμηνεύει και διαχειρίζεται την οπτική διαμόρφωση του χώρου μετατρέποντας την εμπειρία του θεατή σε ένα εκφραστικό οδοιπορικό. Με θεματολογία ακόμα και ακραία, που είναι όμως σύγχρονη και διαχρονική σου επιτρέπει να δεις τον τρόπο που σκέφτεται και να μπεις μέσα στην ιδιοσυγκρασία του. Από την σύλληψη και την πολύπλοκη πορεία εκτέλεσης τους τα έργα του Αντωνόπουλου σε μεταφέρουν σε μια αναζήτηση του υπερβατικού και του ονειρικού. Στην τελευταία δουλειά του με μεγάλη μαεστρία κατορθώνει να δημιουργήσει ένα εικαστικό οδοιπορικό μέσα από την αναζήτηση του υποσυνείδητου. Αυτή η συγκεκριμένη θεματολογία του επιτρέπει να διαχειριστεί με ένα σύγχρονο τρόπο, με πολλή λεπτομέρεια και με ένταση τα ευαίσθητα θέματα της αγάπης, της φθοράς της ζωής και του θανάτου».
Το τι θα δείτε στην έκθεση δεν μπορούμε ακόμα να σας το παρουσιάσουμε, αλλά τουλάχιστον σάς δώσαμε το έναυσμα για να την επισκεφθείτε… Πληροφοριακά, η έκθεση -273°C ανοίγει τις πύλες της αύριο Δευτέρα, 22 Οκτωβρίου, στις 7.30 μμ και θα παραμείνει ανοικτή μέχρι τις 3 Νοεμβρίου 2018. Τα έργα θα εκτίθενται στην Άρεως 17 (ΤΤ 1017), κοντά στο Τέμενος Ομεριέ, που βρίσκεται κοντά στην Κεντρική Δημοτική Αγορά, στην εντός των τειχών Λευκωσία.
Ένα από τα αγαπημένα έργα του Σταύρου Αντωνόπουλου, που κοσμεί τον τοίχο του σπιτιού του
Ώρες λειτουργίας της έκθεσης
Δευτέρα με Παρασκευή από τις 5 μμ μέχρι τις 8 μμ.
Σάββατο 10.30 πμ μέχρι 1 μμ και 5.30 μμ μέχρι 8 μμ.
https://www.facebook.com/stavros.antonopoulos.3?ref=br_rs
Tags: ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΑΥΡΟΥ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ
Το felting, μια πανάρχαια τεχνική που κατάγεται από τη Μογγολία,…
Εκείνος οινολόγος με κρητική καταγωγή, εκείνη σχεδιάστρια κοσμημάτων, με κυπριακή…
Patrick Demarchelier: Ήρθε η ώρα για τους τίτλους τέλους… Ναι,…
